Како сé започна?
» Во 1933 година на отворањето на салонот на автомобилите во Берлин, во својот прв говор тогаш новиот канцелар им вети на Германците народен автомобил достапен за сите. Реализирањето на идејата која тој ја имаше одамна, откако кога во затвор во 1923 година ја прочитал книгата за Хенри Форд и неговата моторизација на Америка, беше поддржана со ангажман на целокупните ресурси на државата која допрва требаше да стане силна и на чиј апарат ѝ требаше моќна алатка за пропаганда. Народниот автомобил беше токму тоа, бидејќи за него беа поставени услови да може да превезе едно семејство (две возрасни лица и три деца) со брзина од 100 km/h на новите автопатишта, да не троши повеќе од 7 литри на 100 километри, да биде евтин за одржување и не поскап од 900 рајхс-марки (денешни околу 4.000 евра) колку што чинеше еден мотоцикл, или, поинаку, кажано, тогашни 30 просечни неделни плати.
Задачата да го конструира му беше доверена на Фердинанд Порше, кој бидејќи имаше само 10 месеци на располагање својот инженерски талент максимално го надополни со „позајмување“ доста технички и дизајнерски решенија од некои претходни свои и туѓи проекти. Првите прототипи беа изработени од страна на NSU, но тие не ги задоволуваа условите за брзината и цената, пред сé заради моторот. Наредната серија прототипи направена во погоните на Daimler-Benz постигнаа солидни резултати на интензивните тестирања на кои поминаа 2,4 милиони километри, по што раководењето на проектот му беше доверено на Deutsche Arbeitsfront (DAF), еден вид германски работнички синдикат контролира од државата, кој вешто користејќи ги политичките моменти за обезбедување средства и работна сила за реализирање на своите цели изгради фабрика за новиот автомобил во местото Фалерслебен, денешен Волфсбург, која беше наречена од Gesellschaft zur Vorbereitung des Deutchen Volkswagens mbH (GeZuVor), односно во превод претпријатие за производство на германското народно возило.
Новиот модел наречен KdF-Wagen како кратенка од Kraft durch Freude односно сила низ радоста, беше претставен во 1938 година, заедно со штедна финансиска шема која предвидуваше месечна уплата од 5 марки за негово купување. Тоа заинтересира вкупно 330.000 Германци кои во заедничкото конто до почетокот на втората светска војна уплатија 278 милиони рајхс-марки, но ниту еден од нив не го доби својот автомобил. Фабриката беше пренаменета за производство на воени возила, а малиот број направени примероци од Буба (околу 210) беа поделени на воените офицери за лична употреба.
Заради својот низок приоритет фабриката на почетокот не беше цел на сојузничките бомбардери што им даде доволно време на Германците да ги релоцираат машините во подземните бункери и да ги заштитат од уништување. После војната британската окупациска управа планираше да ги пресели во Велика Британија, но оценувајќи дека се работи за застарена технологија и возила кои не би биле привлечни за просечен купувач, ниту една фирма од Островот не беше заинтересирана да ги преземе. Затоа производство на возилата беше обновено на постоечката локација, на почетокот само за потребите на војската, но веќе во 1947 година возилата сега со назив Volkswagen започнаа да се продаваат и на цивилни купувачи, а првите педесетина примероци беа извезени во Холандија.
Понатаму сé е историја во која ќе остане запишано дека последниот 21.529.464-ти примерок на Буба се симна од производствените ленти на фабриката на VW во Мексико во 2003 година.
