Сон на соништата

» Успехот на Neue Klasse серијата во ’60-тите години ги распламти амбициите на BMW, чие раководство не размислуваше многу што треба да се понуди – за деловните намени Mercedes беше недопирлив, па во Минхен намирисаа одлична можност во класата луксузно-спортски лимузини. Дизајнерскиот тим заради важноста на проектот соработуваше со студијата Bertone и Michelotti, а целта беше да се направи автомобил за задоволство во возењето, со респектабилни перформанси. Нова карактеристика беа двојните светла, дизајн кој го дефинираше идниот стил на BMW со децении. И покрај целосно новата конструкција, неговото развивање чинеше само 70 милиони германски марки, што беше помалку од половина од она што можеше да се очекува во тоа време.

Елегантната спортска лимузина која под фабричката ознака E3 се појави во бурната ’68-ма, во англиското говорно подрачје наречена New Six, имаше габарити 4.700 × 1.750 × 1.450 mm и меѓуоскино растојание од 2.692 mm. Тежеше 1.295 kg, а резервоарот за гориво можеше да проголта 78 литри. Надолжно поставениот реден шестцилиндричен мотор изведен од агрегатот на Neue Klasse беше со одлично урамнотежена, краткоодна (86 × 71,6 mm) и трајна изведба со блок од сив лив, ковано коленесто вратило, глава со попречно струење и една брегаста оска во неа задвижувана со двоен ланец и се напојуваше преку два карбуратора. Имаше 2,5 литри од каде беше и ознаката 2500 на моделот и испалуваше 150 KS при 6.000 вртежи во минута, а најголемиот вртежен момент од 211 Nm го даваше при 3.700 min⁻¹. Перформансите беа одлични – до 100 km/h забрзуваше за 10,9 секунди и можеше да потегне до 195 km/h. Но повеќе од тоа вредеа еротски возбудливиот звук на шестцилиндричниот агрегат и брзото и школски прецизно менување на степените на пренос. Сето тоа беше зачинето со ‘машкиот’ нивни распоред означен на брзиномерот – во прва до 50, втора до 100. трета 150, четврта 200…

Се разбира, новинарите кои го возеа беа воодушевени. Исто и првите купувачи. Иако во основната верзија немаше серво уред, воланот беше лесен и прецизен. Заслугата за тоа ја имаше прилагодената геометрија на управувачкиот механизам, а заради одлично погоденото независно ослонување напред и назад беше задоволство да се вози. Можеби беше малку претврд што повеќето возачи го сакаа, но имаше исклучителна стабилност. И напред и назад имаше диск сопирачки, а внатрешноста за тогашни поими беше спортско-луксузна, со голем брзиномер за жал гравиран само до 220 km/h и покажувач на бројот на вртежите на моторот. Комфорот беше на високо ниво и напред и назад, што заедно со атрактивниот стил, пристојната пространост и спортските перформанси беше интересно и за американските купувачи.

Само два месеца после 2500 пристигна и моделот 2800 кој со своите 170 KS можеше да фати округло 200 km/h и стотка за 9,8 секунди. Иако веднаш стана јасно дека баварските стручњаци постигнаа полн погодок, купувачите посебно оние побогатите бараа уште и во 1971-вата беше воведен моделот 3.0 S со мотор од 2.966 cm³ и 180 KS, а година дена подоцна и 3.0 Si со електронско вбризгување на горивото со 200 KS. Повеќето модели се опремуваа со одличниот четиристепен мануелен менувач, а беше достапен и автоматик со три степени. Тогаш некаде пристигнаа и продолжените верзии дополнително означени со буквата L, а за сладокусците англиската компанија Langley Motors изработуваше и каравански верзии.

Од 1968 до 1977 година направени се вкупно околу 190 илјади примероци, од кои 72 илјади завршија во САД. Од овој модел кој го наследи серијата 7 беше изведена и успешната купе верзија со техничка ознака E9.